O conductor de autobús que quería ser Deus

Coido que ela chorou no meu funeral, non quero ser soberbio, pero estou case seguro. Ás veces consigo imaxinala perfectamente falándolle de min a algún nacho co que ten confianza. Falándolle da miña morte. De como me baixaron á tumba, tan insignificante e desgraciado como unha chocolatina caducada. De como en realidade nunca o conseguimos. E despois o nacho pínaa ben pinada, o que é un consolo.